Hilda Dresen
VINTRA LUNO
La plenlumaj vintronoktoj estas nedireble belaj.
Froste bluas kaj arĝentas neĝo sub la luna bril’.
Al ĉiel’ en muta preĝo sin etendas la malhelaj
Nudaj branĉoj de pomarboj dormetantaj en trankvil’.
Kaj sopiroj arĝentecaj tra la koro milde glitas,
Similantaj al survitra delikata frostoflor’,
Kaj de la fenestro rava nun foriri mi hezitas
Malgraŭ tempo enlitiĝa, malgraŭ la malfrua hor’.
En la ĉambro, kien falas luna brilo tra l’ kurtenoj,
Kuŝas en timiga, prema senviveco la meblar’,
Riproĉete alrigardi ŝajnas la kanapkusenoj,
Por fantoma ludo glitas la lunlum’ laŭ la klavar’.
Jen, la luno tute male nun efikas al animo:
La lunbrilo froste morta ŝajnas plena de danĝer’.
Inter la senvivaj mebloj kaptas min subita timo:
Malgraŭ la lunlumo kvazaŭ kuŝus mi sub nigra ter’.
Klaku la supran bildon por vidi la abonmanierojn.
